Mαθητικά μικρόβια!

 

Η ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑ ΤΩΝ ΠΟΝΤΙΩΝ

 

… με αφορμή την “Ημέρα Μνήμης

για τη Γενοκτονία του Ποντιακού Ελληνισμού”…

                                                                  Συντάκτης : Virus Natalia 

                                                                              (φωτο από το διαδίκτυο) 

Τι  σημαίνει ο όρος “γενοκτονία”

γένος + κτείνω (=φονεύω)

"Με τον όρο “γενοκτονία” εννοούμε τη σκόπιμη, συστηματική και μαζική εξόντωση ενός ολόκληρου έθνους ή φυλετικής ομάδας."

Ποιοι ήταν οι Πόντιοι

     Οι Πόντιοι ήταν ένα εκλεκτό τμήμα του Ελληνισμού που ζούσε στα βόρεια της Μικράς Ασίας, στην περιοχή του Πόντου, μετά τη διάλυση της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας. Μετά την άλωση της Τραπεζούντας το 1461 από τους Οθωμανούς, παρότι ζούσαν αποκομμένοι, ωστόσο διατηρούσαν ζωντανούς τους δεσμούς που τους ένωναν μεταξύ τους, καθώς και τις ιδεολογίες, τις πεποιθήσεις  και την ελληνική τους συνείδηση. Μπορεί να αποτελούσαν μειονότητα, αλλά γρήγορα κυριάρχησαν στην οικονομική ζωή της περιοχής, ζώντας κυρίως στα αστικά κέντρα.

Μέσα σε λίγες δεκαετίες παρουσίασαν μεγάλη αύξηση στον πληθυσμό τους, αλλά και μεγάλη οικονομική και πνευματική ανάπτυξη. Συγκεκριμένα, το 1865 οι Έλληνες του Πόντου ήταν 265.000, ενώ στις αρχές του 20ου αιώνα έφταναν τις 700.000. Το 1860 υπήρχαν 100 σχολεία στον Πόντο, ενώ το 1919 είχαν ήδη φτάσει τα 1401, Σημαντική θέση ανάμεσά τους κατείχε το Φροντιστήριο της Τραπεζούντας. Εκτός από σχολεία διέθεταν τυπογραφεία, περιοδικά, εφημερίδες, λέσχες και θέατρα, που τόνιζαν το υψηλό τους πνευματικό επίπεδο. Οι Πόντιοι συνυπήρχαν ειρηνικά με τους υπόλοιπους λαούς για αιώνες, όμως λίγα χρόνια ήταν αρκετά για να αλλάξουν τα πάντα.

Οι Νεότουρκοι

Το 1908 επικράτησε ένα νέο κίνημα που έβαλε στο περιθώριο τον Σουλτάνο. Ήταν οι Νεότουρκοι, νεαροί στρατιωτικοί, που υπόσχονταν ισότητα, αδελφότητα και πολλές μεταρρυθμίσεις στο εσωτερικό της Αυτοκρατορίας. Στην πραγματικότητα, όμως, ήταν τυφλωμένοι από τον εθνικισμό τους και είχαν ως απώτερο σκοπό τον διωγμό όλων των χριστιανών, ώστε η περιοχή να περάσει στην τουρκική κατοχή. Γι’ αυτό και στράφηκαν με βαρβαρότητα απέναντι στις μειονότητες της Αυτοκρατορίας (Έλληνες, Αρμένιους, Ασσύριους).

Μετά τη Γενοκτονία των Αρμενίων το 1915, οι Τούρκοι εθνικιστές υπό τον Μουσταφά Κεμάλ είχαν το πεδίο ελεύθερο για να εξολοθρεύσουν τους Ελληνοπόντιους.

 Τάγματα εργασίας-Τάγματα εξόντωσης

Το 1914 η Τουρκία κηρύσσει γενική επιστράτευση προκειμένου να ενισχυθεί ο στρατός της. Όλοι οι άντρες, μαζί και οι χριστιανοί, πρέπει να υπηρετήσουν τον οθωμανικό στρατό. Με πρόσχημα την «ασφάλεια του κράτους» εκτοπίζουν ένα μεγάλο μέρος του ελληνικού πληθυσμού, μέσω των λεγόμενων «ταγμάτων εργασίας» («Αμελέ Ταμπουρού»). Στα «Τάγματα Εργασίας» αναγκάζονταν να υπηρετούν οι άνδρες που δεν κατατάσσονταν στο στρατό. Δούλευαν σε λατομεία, ορυχεία και στη διάνοιξη δρόμων, κάτω από εξοντωτικές συνθήκες. Οι περισσότεροι πέθαιναν από πείνα, κακουχίες και αρρώστιες. Αν κάποιος δραπέτευε από εκεί, τον βασάνιζαν μέχρι θανάτου μπροστά στα μάτια όλων, για να παραδειγματιστούν και οι υπόλοιποι.

Πορείες θανάτου

Όσοι έμειναν πίσω, γυναικόπαιδα και γέροντες, εξορίστηκαν, δήθεν για ασφάλεια. Εξαναγκάζονται από τους Τούρκους στις λευκές πορείες ή πορείες θανάτου. Ξεκινούσαν την πορεία τον χειμώνα και δεν σταματούσαν πουθενά. Επιτρεπόταν να πάρουν μαζί τους μόνο ένα αντικείμενο. Οι Πόντιοι δεν έπαιρναν μαζί τους χρήματα, αλλά μια εικόνα Αγίου ή ένα σταυρουδάκι. Δεν περπατούσαν για να φτάσουν κάπου, περπατούσαν για να πεθάνουν από τις κακουχίες και τα βασανιστήρια. Όσοι πέθαιναν, έμεναν άταφοι και τους έτρωγαν τα αγρίμια. Έτσι αρχίζει η πρώτη φάση των διωγμών, με λεηλασίες, σφαγές, βιασμούς και καταστροφές.

Το αντάρτικο των Ποντίων

Αντιδρώντας στην αγριότητα των Τούρκων, τις δολοφονίες, τις εξορίες και τις πυρπολήσεις των χωριών τους, οι Ελληνοπόντιοι, όπως και οι Αρμένιοι, ανέβηκαν αντάρτες στα βουνά για να σώσουν ό,τι ήταν δυνατόν. Χάρη σε αυτό σώθηκαν πολλά χωριά και άνθρωποι. Το 1919 οι Έλληνες μαζί με τους Αρμένιους και την υποστήριξη της κυβέρνησης Βενιζέλου προσπάθησαν να δημιουργήσουν ένα αυτόνομο ελληνοαρμενικό κράτος. Το σχέδιο αυτό ματαιώθηκε από τους Τούρκους, καθώς τίποτα δεν μπορούσε να σταματήσει τη βιαιότητά τους. Ό,τι δεν κατάφερε ο Σουλτάνος σε 5 αιώνες το πέτυχε ο Κεμάλ σε 5 χρόνια!

Η τελευταία πράξη του δράματος

Στις 19 Μαΐου 1919 ο Μουσταφά Κεμάλ αποβιβάζεται στη Σαμψούντα για να ξεκινήσει τη δεύτερη και πιο άγρια φάση της Ποντιακής Γενοκτονίας. Με συνεργάτη έναν πρώην βαρκάρη τον Τοπάλ Οσμάν που μισούσε τους Έλληνες, υπό την καθοδήγηση των γερμανών και σοβιετικών συμβούλων του, κηρύσσει το μίσος εναντίων των Ελλήνων θέτοντας σε εφαρμογή οργανωμένο σχέδιο εξόντωσης του Ποντιακού Ελληνισμού.

Σφάζουν, αποκεφαλίζουν, κρεμούν χριστιανούς στη μέση της πλατείας, βιάζουν γυναίκες μπροστά στα παιδιά τους και στους γονείς τους, καίνε χωριά, τα λεηλατούν, για να μην μείνει τίποτα ελληνικό. Μέχρι τη Μικρασιατική Καταστροφή, το 1922, οι Ελληνοπόντιοι που έχασαν τη ζωή τους έφτασαν τις 353.000.

Η επόμενη μέρα

Όσοι γλίτωσαν από το τουρκικό σπαθί κατέφυγαν ως πρόσφυγες στη Νότια Ρωσία, ενώ γύρω στις 400.000 ήλθαν στην Ελλάδα. Με τις γνώσεις και το έργο τους συνέβαλαν στην ανόρθωση του εξουθενωμένου, εκείνη την εποχή, ελληνικού κράτους και άλλαξαν τις πληθυσμιακές ισορροπίες στη Βόρεια Ελλάδα.

Η γενοκτονία των Ποντίων είναι η δεύτερη μεγαλύτερη γενοκτονία μετά από αυτή των Αρμενίων το 1915, πάλι από τους Τούρκους.

Οι προσωπικές ιστορίες και οι αφηγήσεις που έχουν καταγραφεί είναι συγκλονιστικές. Πολλές οικογένειες διαλύθηκαν, οι συγγενείς χωρίστηκαν για πάντα και οι νεκροί έμειναν άταφοι στη μέση του πουθενά.

Παρά τις αμέτρητες μαρτυρίες, η Τουρκική Πολιτεία αρνείται συστηματικά ότι διέπραξε γενοκτονία κατά των χριστιανικών πληθυσμών....

Η Βουλή των Ελλήνων ψήφισε ομόφωνα στις 24 Φεβρουαρίου 1994 την ανακήρυξη της 19ης Μαΐου ως Ημέρα Μνήμης για τη Γενοκτονία του Ποντιακού Ελληνισμού.

Παρότι είδαν και υπέφεραν όλα αυτά τα φρικτά βασανιστήρια και την βιαιότητα των Τούρκων, οι Πόντιοι που επέζησαν έφυγαν ως πρόσφυγες και κατάφεραν να παραμείνουν ενωμένοι και να διατηρήσουν τη γλώσσα τους, τη θρησκεία, τα ήθη και  τα έθιμά τους, τον πολιτισμό τους. Ακόμα και σήμερα, οι Πόντιοι απόγονοί τους, αλλά και όλοι οι Έλληνες τους τιμούμε διαβάζοντας την ιστορία τους και συνεχίζοντας τις παραδόσεις τους μέσα από τους πολιτιστικούς συλλόγους που δραστηριοποιούνται σε πολλές περιοχές όλης της Ελλάδας.

Πηγή: https://www.sansimera.gr/articles/140